هجران، زن زیبا

زیباترین نی که در زندگی ام دیده ام، به غایت فروتن بودند. میگفتند علم زیادی ندارند درحالی که جز خردمندترین آدمهایی بودند که در زندگی ام دیده بودم. 
سه سال قبل زنی در کلاس های زبان همکلاسم بود. سی و خرده ای سال سن داشت. نامش هجران و کمی فربه بود. موهای شرابی اش را محکم از پشت سر می بست و صورت گرد و خندانی داشت‌. عینک بزرگی به صورت میزد و هنگام لبخند، درشتیِ دندان های جلویش تو ذوق می زد. 
ولی آن لبخند، جزو به یاد ماندنی ترین لبخندهای زندگی من بود. 
هجران نامش زیبا بود. هرکی اسمش را میپرسید اندکی بعد از شنیدن جواب مکث میکرد و به فکر فرو میرفت. شلوار کتان راحت و کتانی های بزرگ پرفک استپز می پوشید. اکثر مواقع شالش از روی موهایش سر میخورد. فلسفه می خواند. در یک شرکت خصوصی کار میکرد و بعد از ظهرها از ساعت شش تا هشت کلاس زبان داشت. پنج سال پیش ازدواج کرده بود و من هنوز که هنوز است در حسرت دیدار همسرش هستم. همیشه کنجکاوِ دیدنش خواهم بود. 
با همه با احترام صحبت میکرد و محال بود چیزی ازش بپرسی و نداند. اگر هم نمی دانست، مشتاقانه تماشایت میکرد تا برایش توضیح دهی. 
هجران به هیچ کس و هیچ چیز تعلق و وابستگی شدید نداشت. شاید همین آزادی اش بود که اینقدر مرا-که معمولا به شدت در بندِ عواطف و تعلقات مادی و معنوی هستم- تحت تاثیر قرار داده بود. 
یک روز گفت از اینکه کش موهایش زیر شال شل و ول میشود و گرمش می شود کلافه است. 
پس فردا که آمد موهایش را تا زیر گوش کوتاه کرده بود. همه با نگرانی از واکنش شوهرش پرسیدند. با خنده گفت هنوز ندیده است و امشب می بیند. یادم است استادمان ابرو بالا انداخت: ینی ازش اجازه نگرفتی؟ 
یک روز گفت هوس سفر کرده‌‌. هفته بعد با شوهرش رفتند تا وان و برگشتند. آن هم با ماشین! 
هجران ِ من، احتمالا با هیچ یک از معیارهای زیبایی که هرروز و هرجا درباره شان می خوانیم مطابقت نداشته و ندارد. 
اما قطعا و حتما یکی از زیباترین نی ست که من در زندگی ام دیده ام‌. 
فعلا که سالهاست خبرش را ندارم. هرجا که هست، سرش سلامت.